I.
De Athener Simon, zoon van Panaitios, had hetbijster druk op den voorlaatsten dag der Panathenaien van het jaar 491v. C. Hij had, in zijne hoedanigheid van commissaris voor den optocht,die den volgenden dag gehouden zou worden, allerlei teleurstellingengehad en van den een naar den ander moeten draven. Een der meisjes, diein den stoet als korfdraagster zouden optreden, had zich plotselingongesteld gevoeld en was door een ander vervangen moeten worden. Onderde runderen, voor het offer bestemd en die mede in de [6]processie eene plaats bekleedden, waren ereenige ontdekt, die bepaald onvoldoende moesten geacht worden. Eentweetal der paradewagens, sedert het vorige jaar niet gebruikt, haddenbij de beproeving hun dienst geweigerd en behoorden nog eens flinknagezien te worden. Geen wonder dan ook, dat het hem aan tijd hadontbroken, de hippische en gymnische spelen, die heden plaats hadden,in hun vollen omvang te genieten. Hij had alleen hooren vertellen vande wonderbaarlijke behendigheid van Annikeris, die in het hippodroommet den diphriskos, het lichte, tweewielige karretje, rijk met zilveren ivoor versierd, vier en een half maal in vliegenden galop de baanhad afgelegd, steeds in hetzelfde spoor blijvend, zoodat het den indrukmaakte als hadde slechts éénmaal een wagen geloopen.Vervolgens was hij naar het stadion gestapt en had daar ten minste noghet laatste nummer van het program kunnen bijwonen: den wedloop derjongelieden, geheel naakt, op het hoofd den helm, aan den linkerarm hetronde schild der hopliten. Het [7]was bij zijn komst reedsbegonnen en juist toen hij eene plaats had weten machtig te worden,kwamen zij hem voorbij, in den tweeden